meester August Bouts

Wiel Doesborg: Meester August Bouts

Allereerst mijn complimenten voor je fantastische website ,,Roermondse Poort’’

Struinend op deze website, van hot naar haar, kwamen er een schat aan herinneringen bij mij naar boven aan mijn fijne en gelukkige jeugd opgroeiend op de Tegelseweg, wonende naast ,,de Plaat van Verduyn”, een deftige leraar aan de toenmalige RijksHBS te Venlo. Als dertien-jarige knul moest ik iedere zondag voor hem de post ophalen op het postkantoor, waarna ik dan beloond werd met drie dure sigaretten die ik dan aan mijn broer Jo gaf die daar uiteraard dol gelukkig mee was, immers we zaten in de oorlogstijd en de sigaretten waren toen goud waard.

Maar de fijnste herinneringen golden toch mijn schooljaren op de St. Jozefschool met de toenmalige hoofdonderwijzer August Bouts, onder mijn leeftijdsgenoten berucht en beroemd, en toch hoe kan het, ook erg geliefd.

Alle leerlingen die bij hem in de klas hebben gezeten weten daar de meest hilarische verhalen over te vertellen. Om die bende in zijn klas een beetje in toom te houden, gebruikte hij nog wel eens het zo gevreesde Spaans rietje. Ten overstaan van al je klasgenoten kreeg je van hem, voor in de klas staande bukkend en je broek strak trekkend, een paar vinnige klappen op je billen. En uit eigen ervaring, ik was niet moeders braafste, heb ik dit meerdere malen mogen ondervinden. Dat liet ik dan ook luidkeels horen! Mij beklagen bij mijn vader had totaal geen zin. Ik kreeg dan te horen: ,,Dan zul je het wel verdiend hebben”. Kom er vandaag nog eens mee . . .! Het was tenslotte opvoedkunde anno 1940, niks voor watjes!

Wat ik nooit zal vergeten is het wekelijks zanguurtje op de zaterdagmorgen. ,,Meneer Bouts” (vroeger was het nog geen ,,Meester Bouts”. was dol op zingen. Al dirigerend met een liniaal pompte hij ons de liedjes door onze strot en o wee diegene die extra vals zong, die kon het wel schudden.

Eén liedje werd er zó in gehamerd dat hele generaties die bij hem in de klas hebben gezeten, dit nooit meer zijn vergeten. Het beste voorbeeld was het parochieel zangkoor van de O.L. Vrouwekerk , toen nog gevormd door zo’n veertig mannen en bijna voor honderd procent bestaande uit oud-leerlingen van August Bouts. En wat werd hun populairste feestlied? Juist . . . het lied dat wij vroeger bij hem tot in de treure moesten zingen: ,,Ik moest laatst met mijn kleine zus, al om een boodschap uit”.

(webmaster: de oorspronkelijke titel van dit volksliedje is: ‘POTJESLATIJN’)

Bij ieder feestje, reisje of Ceciliafeest, werd deze kleine zus weer de nek omgedraaid. Vol enthousiasme en vol vuur werd dit door ons als volwassenen, zelfs meerstemmig, gezongen ter ere en ter meerdere glorie van onze dierbare August. Moge hij in vrede rusten.

Ik weet zeker dat al de mensen die bij hem in de klas hebben gezeten, de tekst van dit liedje, nu nog moeiteloos zullen kunnen opdreunen of misschien nog wel kunnen zingen.

Ik ben bang dat dit verhaal toch wel iets te lang wordt. Toch wil ik bijgaand deze beroemde tekst hierna laten volgen:

Ik moest laatst met mijn kleine zus

al om een boodschap uit,

toen wij al in een drukke straat,

een meisje zagen staan.

Dat meisje zong,

zo lief en vol, een vrolijk lied,

maar wat zij nu we eigenlijk zong,

ach, dat verstond ik niet.

Zij zong van:

Hai di joechei di da,

zjoemela di roedel diedel da!